Renie
Drost
Elke week naar de bingo, Renie Drost moet er niet aan denken. Eropuit wil ze, buiten zijn, nieuwe dingen ontdekken. Hoe ze dat doet? Simpel. Ze gaat waar het leven haar brengt.
Meer dan veertig jaar geleden bracht het haar vanuit Rotterdam naar Malburgen. Haar man werkte bij De Nederlandse Spoorwegen en werd overgeplaatst. Ze leerde de wijk kennen door de mensen in de flat of in de straat te helpen met wat er nodig was.
Wandelen en bloemen plukken met de oudjes op de dijk, of met de buurtkinderen op stap in de uiterwaarden, een stel schepnetjes onder de arm. Kleine dingetjes, vindt ze zelf.
“Iedereen helpen
en geen geld
vragen”
Hoe ze daarbij kwam? Vanzelf. Als er iemand aan de deur komt om te vragen om hulp, staat ze klaar. Zo is ze opgevoed. Iedereen helpen en geen geld vragen, dat was het motto van haar vader.
Meer dan de helft van haar leven woont Renie inmiddels in Malburgen Oost, in een flat boven winkelcentrum de Drieslag. Als ze op het balkon staat en naar buiten kijkt, ziet ze, in een eindeloze optocht, de auto’s die voorbijkomen en de vrachtwagens die af en aan rijden om de winkels te bevoorraden.
Voorheen kon ze in het winkelcentrum alles vinden wat ze nodig had, verse broodjes van de bakker of een smakelijk gebakken visje van de visboer: écht eten! Maar de kleine winkels hebben plaatsgemaakt voor kappers en wie eten wil moet naar de supermarkt.
Als Renie het voor het zeggen had in Malburgen - stel je eens voor! - dan kwamen alle kleine winkels terug en deed ze er nog een paar bij ook. En als ze dan toch bezig was, zou ze in de hele wijk ieder tegeltuintje omtoveren tot een fleurige oase. Want als je een tuin hebt, dan hoort die groen te zijn, vindt Renie. Luister naar Renies verhaal en zie waar haar leven jou brengt.
Asmar
Kalash
Veertien keer is ze verhuisd, Asmar Kalash. Vanuit Irak kwam ze naar Nederland. Voordat ze in Malburgen een woning kreeg, verbleef ze in verschillende asielzoekerscentra, waaronder die in Presikhaaf. Ze dacht dat dat de mooiste plek van de wereld was. Totdat ze Malburgen zag.
Asmar is dol op Malburgen. Als ze in een andere stad op bezoek gaat, mist ze haar huis, haar wijk, haar eigen Arnhem. Eén dagje kan ze zonder, maar een nacht? Veel te lang!
Asmars huidige huis is haar vierde Malburgse woning. Eerst woonde ze op de Zwanebloemlaan, vervolgens op de Huissensestraat en daarna betrok ze een tussenwoning op de Grondelstraat.
“Ware liefde”
Daar was ze erg gelukkig, maar in 2021 brandde het huis af. Een verdrietige tijd, maar ze kreeg er een flat boven de Drieslag voor terug en nu is ze nóg gelukkiger. De winkels zijn dichtbij en iedereen kent elkaar. Als de Drieslag een taart zou zijn, was Asmars woning de kers.
Het balkon is haar plek. Ze voelt zich er veilig en ontspannen. Elke dag kijkt ze vanaf de vierde verdieping naar de oneindige verscheidenheid aan mensen die in de diepte voorbijkomen, hoe ze winkelen, elkaar ontmoeten, koffiedrinken op de terrasjes, een ijsje eten op een bankje. Als je naar Asmars verhaal luistert, kun je met haar meegenieten!
Asmar houdt van mensen, drukte, kletsen, lachen, samen eten, voor elkaar zorgen en elkaar helpen. Dat laatste is ook: je geld uitgeven waar je woont, zodat de winkeliers in je eigen buurt rijker worden.
Malburgen is van Asmar. Asmar is van Malburgen. Ze heeft haar hart gegeven aan de wijk, zichzelf er geplant en er een hele wereld gevonden.
Jan
de Visser
Jan de Visser is in 1947 geboren in Breda en groeide op in Maastricht. Op zijn achttiende kreeg hij een baan op het station in Arnhem en ging hij op kamers in de Renssenstraat. In een studentenbar niet ver van de Rijn ontmoette hij Thea, uit Malburgen, en strikte haar voor een afspraakje.
De twee vielen als een blok voor elkaar, trouwden en gingen wonen aan de Veerpolderstraat in Arnhem Zuid. Beluister en lees het verhaal van Thea hier.
Eenmaal in Malburgen werd Jan liefdevol opgenomen in Thea’s familie. Hij werkte inmiddels in het Sonsbeekpaviljoen, maar hielp daarnaast mee in de winkel van haar ouders aan de Graslaan.
“Van alle
markten thuis”
Ook op het land van Thea’s oom, die een boerderij in Meinerswijk bezat, stak hij de handen uit de mouwen. Jan is bijna een halve eeuw geleden voor de liefde naar Malburgen gekomen, maar hij voelt zich nog steeds geen Malburgenaar. Geen Arnhemmer zelfs.
Malburgen is voor hem de Veerpolderstraat. Daar voelt hij zich thuis. Toch heeft hij veel gedaan voor de buurt. Zijn belangrijkste wapenfeit: het organiseren van rommelmarkten. Bij buurtcentrum De Roef, voor de Jan Linders, in de Grondelstraat, bij de kerk, op de schaatsbaan en op het voetbalveld, het aantal plaatsen waar Jans marktkramen hebben gestaan is eindeloos.
Hoe het begon? Simpel. Jan had te veel spullen, dus begon hij een kraam. En dat deed hij goed. Een kraam werd twee kramen, vier, vijf, en voor hij het wist had hij een hele markt opgezet.
Ook op de Drieslag klapte Jan regelmatig zijn kramen uit. Vier meter breed, luifels erop en gaan. Van hoog tot laag, van rijk tot arm, de hele buurt kwam naar de markt van Jan. Om bij te praten. Of om voor een habbekrats snuisterijen op de kop te tikken, beeldjes van koper bijvoorbeeld, of een zilveren servies. Hoe hij daar aan kwam, vertelt Jan zelf als je zijn verhaal beluistert.
